Burun

10 Mart 2024

     BURUN (I)  Koklama organı. Orta Çağ Türkçesindeki bur (=koklamak, koku almak, kokmak) sözcüğüne nesne adı türeten -un ekiyle türetilmiştir. Kazakça ve Kırgızca murun, Başkırtça moron, Türkmence, Uygurca, Özbekçe ve Azerice burun, Tatarca borın.

     BURUN (II)  Deniz içine uzanan ince ve uzun kara parçası. Kaşgarlı’nın sözlüğündeki burun (=öne doğru çıkıntı yapan yer) sözcüğünden. ‘Koklama organı’ karşılığındaki burun sözcüğüyle aynı köktendir.