Şermin

19 Haziran 2020

     Utangaç, utanma duygusuna sahip olan. Farsça/Kürtçe şerm (=utanma, ayıp, hicap) sözünden türetilmiştir. Her iki dilde –in son eki bir şeye sahip oluşu içermektedir. O nedenle, her iki dilde şermin sözü ‘utanma duygusu sahibi’ diye biliniyor. Şermin kelimesi, bayan şahıs adı olarak da kullanılmaktadır.  Bu dillerdeki şerm sözü Avesta fşārema (=utanç, utanma) sözünden kaynaklanmıştır. Pehlevice ve Partça şerm,  Afganca ve Beluçça şarm, Ossetçe/Alancada äfsárm diye biliniyor. Hintçe śarma; Urduca, Tacikçe ve Peştucada da şerm (=utanma) sözü bulunuyor. Tacikçe şermgin kelimesi ‘utangaç’ karşılığındadır. Farsça ve Kürtçe şermende (=utanılacak iş yapmış olan) sözü Osmanlıcada da kullanılıyordu. Kürtçede yaygın olarak şermîn (=mahçup), Farsçada ise şermgin denilmektedir. Farsça şermsār, Kürtçe şermok, şermger/şermker, şermîsar/şermezar kelimeleri tıpkı şermîn gibi ‘utangaç, utanmış, mahçup’ karşılığındadır.