Ün

17 Mayıs 2024

     Ses; san, şöhret, nam. Orta Çağ Türkçesinde aynı karşılıktaki ün sözcüğünden. Aynı çağdaki Kıpçakçada da ün (=ses) sözcüğünün kullanıldığı belirleniyor. Kırgızcada ‘ses’ karşılığında dobuş sözcüğünün yanı sıra ün sözcüğü de kullanılıyor. Aynı karşılıkta Türkmencede üyn, Kazakça ve Kırgızcada ün sözcüğü dile getiriliyor. ‘Seda’ karşılığında Başkırtçada ön, Kırgızcada ün ve Tatarcada ön sözcükleri de ifade edilmektedir. Anadolu Türkçesinde ün sözcüğü yakın zamanda ‘nam veya şöhret’i de içermiştir. “Ün geldi Yunus deyü durdum örü / Gözüm açtım kulağım burmağ ile” (Yunus Emre). “Pir Sultanım arşa çıkar ünümüz / O da bizim ulumuzdur, pirimiz / Hakka teslim olsun garip canımız / Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan” (Pir Sultan Abdal).