12 Haziran 2024
Gösteriş, şaşaa, şatafat; ağız kalabalığı. Farsça cafcaf (=ağız kalabalığı, tantana, tumturak, övünme, övünerek konuşma, caka satma) sözünden. Bu söz Arapça cafḫ (=kibirlenme, büyüklük satma, övünme) sözcüğüyle bağlantılıdır. Anadolu’nun bir kısım yörelerinde konuşulan cavcav (=boş, gereksiz laf) sözü de cafcaf sözünün farklı telaffuz şeklidir. Cavcav sözü bazı yörelerde ‘hindi’ karşılığıyla da bilinmektedir. Osmanlılarda cafcafa ise ‘asker gürültüsü’ karşılığında kullanılmıştır. Cafcaflı denilince ‘debdebeli, gösterişli, şaşaalı, tantanalı, gereksiz yere övünerek konuşan’ anlaşılmaktadır.